رابطه زبان ، فرهنگ و جامعه ، رابطه ای چند وجهی و پیچیده است . زبان یکی از ویژگی ذاتی انسان اجتماعی است. لینتون می گوید : فرهنگ تركيب رفتارهاي فرا گرفته شده و معاني نمادين مرتبط با آنهاست. زبان در کنار ارزشها ، هنجارها و نمادها ، جزئی از فرهنگ و حامل آن است. دگرگونیهای فرهنگی بر زبان و کارکردهای آن تاثیر غیر قابل کتمان دارد. رابطه ی بین الگوهای صوری زبان و پدیده های جهان بیرون همان است که ما در زبان روزمره به آن "معنی" می گوییم. زبان مهمترین عامل در فعالیت های ذهنی است. افلاطون معتقد بود که در هنگام تفکر روح انسان با خودش حرف می زند.
اما هدف از این مقدمه ، ترکیب واژگانی است که آنقدرمستعمل و عادی است که شاید به راحتی از کنار آن می گذریم. برای درک این ترکیب ، بهتر است ابتدا معنای دقیق کلمه "مردم" را بدانیم . زنده یاد علی اکبر دهخدا این معانی را برای واژه مردم بیان نموده است : آدمی ، انس ، انسان ، آدمیزاده ، شخص و بشر . پس می بینیم که مراد از مردم ، انسان و آدمیزاد است . حال به ترکیب این چند کلمه که بسیار در ادبیات مکتوب و شفاهی ما به آن اشاره می گردد ، دقت کنید : " زن و بچه مردم " .
معنای مستتر در این ترکیب این است که ما ، مردم و یا به عبارتی انسان را فقط جماعت مردان میدانیم و ارزشی که زن و بچه میابد ، ارزشی وابسته به مالکیت مردان است و نه ارزش ذاتی . به عبارتی مردان جنس برترند . اگر باور داشته باشیم که زبان برآمده از نمودهای عینی زندگی اجتماعی است ، دچار این پارادکس می شویم که چرا ما از برابری حقوق انسانی دفاع می کنیم ولی همزمان از مبانی فرهنگی تبعیض جنسیتی استفاده می کنیم؟ آیا اگر واقعا به این برابری باور داریم نباید کلام خویش را نیز از تفکر جنسیتی بپیراییم؟ شاید باید این را به صورت یک واقعیت اجتماعی بپذیریم که باورهای فرهنگی به صورتی نا خود آگاه بازآفرینی می شود. و شاید این موضوع به درک بهتر این موضوع کمک کند ، که چرا حتی گاها افرادی که از حقوق انسانی برابر دفاع می کنند ، در زندگی اجتماعی و رفتاری ، نمودهایی از تبعیض جنسیتی را بروز می دهند.
