آقای رئیس جمهور ، باز آمدم ، با حکایتی دیگر . دیگر باید عادت داشته باشید به حکایتهای من . شده ام قصه گوی شما . می خواهم راحتتر به خواب بروید که می دانم آنچه را در جامعه می بینید نمی پسندید و خواب از چشمتان گریخته. می دانم که شبها می لرزید . که من هم می لرزیدم اگر چون شما بودم . شبها عادتم شده که مسافتی را قدم بزنم و ببینم آنچه را زیر چادر شب می گذرد . زمانی نارمک خانه شما بود . این شبها خیلی ها شبها در نارمک برای شما لالایی خداحافظی می خوانند . می شنوید ؟
ولی قصه امشبتان : روزی بود و روزگاری . سواری بود که از راهی می گذشت . نمی دانیم از کجا می آمد و به کجا میرفت . فقط می دانیم مسافر بود. در خارج از سواد دهی که بر مسیرش بود مردی را دید که در زیر سایه درختی نشسته بود . محلی سبز بود و آبی خوش داشت و هوایی خوشتر . اسب را به کناره راند و پیاده شد تا که هم خود بیاساید و هم حیوان آبی بنوشد و شاید گفتگویی با مردی که نمی شناخت ، تا از دلتنگی راه به در آید . سلام گفت و جواب شنید . از مرد دلیل نشستنش را در آن فاصله از ده پرسید . مرد جواب داد که منتظر تو بودم . مسافر با تعجب پرسید : منتظر من؟ برای چه ؟ پاسخ شنید که : چخماقی می خواهم که آتش در خانه ام برافروزم ! مسافر پرسید : مگر در دهی به این آبادی و جمعیت ، کسی نیست که از او چخماق بستانی که این تمنا از مسافری می جویی ؟ مرد پاسخ داد : که هم کسان هستند و هم چخماق . ولی من اینان را انسانهایی خوب نمی یابم که از آنها طلب چخماق کنم ! مسافر دهانه اسب را که سیراب شده بود گرفت و بر آن سوار شد . رو به مرد کرد و گفت . چخماق دارم و نمی دهم . این که تو در تمام ده یک خوب نمی یابی نشان از بدی باطن توست وگرنه در ده آیا یکی خوب نیست ؟ و اسبش را هی کرد و رفت .
جناب رئیس جمهور ، گیرم که یکی شما را خوش ندارد . گیرم که سنگ می اندازد . دیگری را چه می گویید؟ دیگری نیز بد ، دیگران را چه می گوئیید ؟ آقای رئیس جمهور ، آن پنجاه استاد اقتصاد هم با شما مشکل داشتند ؟ دانشجویان ستاره دار و بی ستاره نیز در لای چرختان چوب میگذارند ؟ معلمان آزارتان می دهند ؟ قومیتها بهتانتان می زنند؟ بخش خصوصی دسیسه می چیند ؟ بانکها دروغ می گویند؟ شورای امنیت که عامل استکبار است ، دیدبان حقوق بشر هم که مزد ستان دشمنان. چرا راه دور برویم ؟ وزرایی که خودتان برگزیدید و خودشان استعفا کردند ، بدخواهتان بودند ؟ آقای رئیس جمهور آیا این همه ها و همه ها و همه ها هیچ یک راست نمی گویند و شما راست می گویید؟ آقای رئیس جمهور آیا فکر نمی کنید ، اینکه در تمام ده یکی خوب نمی یابید خبر از باطن شما می دهد ؟
ولی قصه امشبتان : روزی بود و روزگاری . سواری بود که از راهی می گذشت . نمی دانیم از کجا می آمد و به کجا میرفت . فقط می دانیم مسافر بود. در خارج از سواد دهی که بر مسیرش بود مردی را دید که در زیر سایه درختی نشسته بود . محلی سبز بود و آبی خوش داشت و هوایی خوشتر . اسب را به کناره راند و پیاده شد تا که هم خود بیاساید و هم حیوان آبی بنوشد و شاید گفتگویی با مردی که نمی شناخت ، تا از دلتنگی راه به در آید . سلام گفت و جواب شنید . از مرد دلیل نشستنش را در آن فاصله از ده پرسید . مرد جواب داد که منتظر تو بودم . مسافر با تعجب پرسید : منتظر من؟ برای چه ؟ پاسخ شنید که : چخماقی می خواهم که آتش در خانه ام برافروزم ! مسافر پرسید : مگر در دهی به این آبادی و جمعیت ، کسی نیست که از او چخماق بستانی که این تمنا از مسافری می جویی ؟ مرد پاسخ داد : که هم کسان هستند و هم چخماق . ولی من اینان را انسانهایی خوب نمی یابم که از آنها طلب چخماق کنم ! مسافر دهانه اسب را که سیراب شده بود گرفت و بر آن سوار شد . رو به مرد کرد و گفت . چخماق دارم و نمی دهم . این که تو در تمام ده یک خوب نمی یابی نشان از بدی باطن توست وگرنه در ده آیا یکی خوب نیست ؟ و اسبش را هی کرد و رفت .
جناب رئیس جمهور ، گیرم که یکی شما را خوش ندارد . گیرم که سنگ می اندازد . دیگری را چه می گویید؟ دیگری نیز بد ، دیگران را چه می گوئیید ؟ آقای رئیس جمهور ، آن پنجاه استاد اقتصاد هم با شما مشکل داشتند ؟ دانشجویان ستاره دار و بی ستاره نیز در لای چرختان چوب میگذارند ؟ معلمان آزارتان می دهند ؟ قومیتها بهتانتان می زنند؟ بخش خصوصی دسیسه می چیند ؟ بانکها دروغ می گویند؟ شورای امنیت که عامل استکبار است ، دیدبان حقوق بشر هم که مزد ستان دشمنان. چرا راه دور برویم ؟ وزرایی که خودتان برگزیدید و خودشان استعفا کردند ، بدخواهتان بودند ؟ آقای رئیس جمهور آیا این همه ها و همه ها و همه ها هیچ یک راست نمی گویند و شما راست می گویید؟ آقای رئیس جمهور آیا فکر نمی کنید ، اینکه در تمام ده یکی خوب نمی یابید خبر از باطن شما می دهد ؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر