جناب آقای موسوی بیانیه شما خاطرات کودکی من بود

جناب مهندس موسوی ، بیانیه ورودتان را به بازی انتخابات خواندم . می گویند نقاشی می کنید . شاید عجیب باشد تقارن هنر و سیاست ولی باور کنید می فهمم . همه می فهمند در جوامع شرقی . مگر نه این است که یک یک ما ایرانیان هنرمندانی سیاستمدار ، فیلسوفانی اقتصاددان ، نظامیانی فرهنگی و ... هستیم؟ به وبلاگ من نگاه کنید . از سیاست و فرهنگ و هنر و اقتصاد و فلسفه و ... می نویسم . آخر من نیز ایرانیم . نمی دانم دوست دارید چه خطابتان کنم؟ مهندس؟ سیاستمدار؟ هنرمند؟ خدمتگذار؟ نخست وزیر سابق؟... چطور است همان آقای موسوی بنامم ! موافقید؟

جناب آقای موسوی ، چیزی که می خوانید ، تبریک ورودتان نیست . سرزنش هم نیست . حتی پرسش هم نیست . می خواهم راجع به خودم بگویم . در مورد احساسم و خاطراتم . جناب موسوی آن هنگام که شما نخست وزیر بودید ، من سالهای کودکیم را سپری می کردم . بیانیه شما خاطرات آن روزها را زنده کرد. خاطرات پدرم که با دوچرخه از سر کار به خانه بر می گشت . خاطرات اقساط ماهیانه خانه ، خاطرات صفهای بلند کوپن پنیر...

راستی جناب موسوی یادتان هست آن گوشتهای یخی ؟ تلویزیون سیاه و سفید چهارده اینچ شهاب یادتان هست؟ یخچال حواله ای پارس چطور ؟ گشتهای شبانه ، کمیته ، گزینش و اخراج یادتان هست؟ سمبلهای آن دوران را به خاطر دارید؟ ریش و یقه بسته و سررسید و پاترول آبی رنگ را می گویم ! یادتان هست که شعار بود و شعار بود و شعار و برادرهایی که از ما برابرتر بودند ؟

آخ جناب موسوی اگر بدانید که چه حالی میکردم ساعت پنج بعد از ظهر . دو شبکه که بیشتر نداشتیم ، آنهم پاره وقت. کل اوقات فراقتمان برنامه کودک یک ساعته شبکه یک بود که با سه برنامه پر می شد و فیلم سینمایی چهارشنبه شب از سینمای ژاپن. یادتان هست؟

جناب موسوی پناهگاههای توی مدارس یادتان هست؟ صدای آژیر قرمز چطور ؟ ترس و وحشتی که از بمباران داشتیم یادتان هست؟ کابوسهای شبانه ای که پدر را غرق در خون نشان می داد یادتان هست؟ راستی مادربزرگم یادتان هست که همیشه دامنش پر از عناب بود و تکه های بدنش را از روی در و دیوار خانه ای که در بمباران تخریب شده بود جمع کردیم و پدربزرگم که به داستان بزبزقندیش دلخوش بودم و یک سال نکشید که دق کرد و مرد؟

راستی پدرم را یادتان هست؟ ریشش را می تراشید و طعنه می شنید . به عشق شاگردانش تدریس میکرد و طعنه می شنید. برای شاگردانش مسابقه ترتیب میداد ، شاید کمی نشاط به دنیای سیاه وسفیدشان وارد کند و طعنه می شنید. راستی پدرم مستضعف بود یا طبقه متوسط ؟ مرز استضعاف تا کجا بود ؟ تا کدام طبقه؟

جناب موسوی ، وقتی به آن زمان نگاه می کنم ، هیچ آرزویی را در من برانگیخته نمی کند . شاید بگویید تازه انقلاب شده بود ، جنگ بود و ما هم تجربه نداشتیم . همه اینها را میدانم ولی من آنچه را که تجربه کرده ام برای کودکان امروز سرزمینم نمی خواهم . جناب موسوی صادقانه بگویم ، بیانیه شما خاطراتی را که دوست داشتم فراموش کنم زنده کرد .